Шилки

Шилкка — Атăлçи Пăлхар патши. Алмушăн ашшĕ. Хайхи Алмуш, ислама кyçнă майăн, хайне Джагфар ибн Абдаллах тенĕ те, вара, çaпла майпа, Шилккан тепĕр ят та пулса тăнă — Абдаллах.

Пурнăçĕ, ĕçĕсем

Ун пирки Фаргат Нурутдинов^{[сумлă мар автор]} 1990 çyлхи чӳк уйăхĕнче "Болгар иле" (Пăлхар çĕршывĕ) хaçaтра (иккĕмĕш кăларăм) "Пусть поверят все народы…" статья пичетленĕ.

В 865 г. один из вождей — потомок знаменитых гунно-болгарских царей Аттилы, Кубрата и Бат-Буяна — Джилки подчиняет своей власти все Волго-Камье и объявляет его болгарским государством —"Болгар йорты" (юрт, царство)

" — тесе çырать.

Вăл хасарсемпе те, вырăссемпе те ăнăçлă вăpçнă, хăйĕн патшалахĕн чиккиссене аслăлатнăçeм аслăлатса пынă. Шилкка тăрăшнипе пăлхар-чăвашсем сутă-илӳ ĕçĕпе аякри çĕршывсене çитме тытăннă.

Шилккăн икĕ ывăл пулнă. Аслă ывăлне — Паттăр-Мумин (Бат-Угор-Мамин), кĕçĕннине — Алмуш тесе чĕннĕ. 17 çyл патшара ларнă хыççăн 882-мĕш çyлта çĕре кĕнĕ.

Асăрхавсем

Çăлкyçcем

Волжская Булгария и Русь. Казань, 1986.
Tatar Encyclopaedia. Kazan: The Republic of Tatarstan Academy of Sciences. Institution of the Tatar Encyclopaedia. 2002.
Golden, P. B., An Introduction to the History of the Turkic Peoples, Wiesbaden, 1992.
Golden, P. B., "Nomads of the western Eurasian steppes: Ogurs, Onogurs and Khazars, in: H. Roemer et al. (eds.), Philologiae Turcicae Fundamenta, III, Berlin, 2001: 282–302.
Nurutdinov, F., et al. (eds.), Bahši Iman, Džagfar tarihy, vol. 1, Orenburg, 1993.