Ашшурбанипал вулавăшĕ

Ашшурбанипал вулавăшĕ — авалхи тĕнчен упранса юлнă вулавăшĕ[1]. 25 çул хушши (п.эрч. VII ĕмĕр) ассири тĕп хулинче Ниневире Ашшурбанипал хушнипе пуçтарнă. Çаплах патшалăх архивĕ шутланнă. Патша вилсен фондсене тĕрлĕ керменсене салатнă. Археологсем тупнă вулавăшăн пайĕнче савăл çырăвĕ çырнă 25 000 тăм тапăлĕ. XIX ĕмĕрĕн варринче вулавăша уçни Месопотами культурине ăнланма тата савăл çырăвĕн шифрне пĕлме май панă.

Вулавăша тупнă Ниневири кермен планĕ

Фондсем

тӳрлет

Çавăн пекех

тӳрлет

Асăрхавсем

тӳрлет
  1. ^ Цитатăланă чухнехи йăнăш Неверный тег <ref>; для сносок bbc не указан текст

Вуламалли

тӳрлет
  • Grayson, A.K. (1980). «The Chronology of the Reign of Ashurbanipal». Zeitschrift für Assyriologie 70: 227–245.
  • Daniel David Luckenbill . — Chicago: University of Chicago Press, 1926. — Т. 2.
  • Oates, J. (1965). «Assyrian Chronology, 631-612 B.C». Iraq 27: 135–159.
  • A.T. Olmstead . — New York: Scribner, 1923.
  • John Malcolm Russell . — Chicago: University of Chicago Press, 1991.
  • Klaas R. Veenhof: Geschichte des Alten Orients bis zur Zeit Alexanders des Großen, Vandenhoeck & Ruprecht, Göttingen 2001, ISBN 3-525-51685-1
  • Elena Cassin, Jean Bottero, Jean Vercoutter (Hrsg.): Die Altorientalischen Reiche III. Das Ende des 2. Jahrtausends, Fischer, Frankfurt am Main (Fischer Weltgeschichte, Bd. 4) ISBN 3-89350-989-5
  • Maximilian Streck: «Assurbanipal und die letzten assyrischen Könige bis zum Untergange Niniveh’s», Hinrichs, Leipzig 1916[1]

Каçăсем

тӳрлет