Спелеоло́ги (грек σπήλαιον — «çĕр хăвăлĕ», λόγος — «вĕрентни») — çутçанталăкри çĕр ăшĕнчи уçлăхсене (çĕр хăвăлĕсене) пур енчен те (вĕсем пулса тухни, эволюци, çул ӳсĕмĕ, морфологи, минералсене, çĕрай шывĕсем куçкаланипе вĕсен хими йышĕ, чул тăпрасем, çĕр айĕнчи экосистемăсене, авалхи культурăран юлнисене, çаплах епле халĕ вĕсемпе усă курас ыйтусем) тĕпчекен ăслăх. Çĕр пирки ăслăхсен уйрăмĕ шутланать, карстăна пĕлни ĕнтĕ; физика географийĕпе, гидрогеологипе, минералогипе юнашар çĕрте ĕçлет. Франс археологĕ Эмиль Ривьер (Émile Rivière) 1890 çулта асăннă хыççăн термин пулса тăнă.

Швейцарири çĕр хăвăлĕ.

Спелеологи историйĕ тӳрлет

Австри спелеологĕ X. Триммель, çĕр хăвăлĕсем пирки ăслăхсене пăхса тухнă хыççăн, тăватă тапхăра палăртнă:

  1. барокко (XVI—XVII ĕм.),
  2. çутĕç (XVIII ĕм.),
  3. романтика (XIX ĕм.)
  4. классика (XIX ĕм. вĕçĕ — XX ĕм. пуçл.).

Çав. пекех тӳрлет

Литература тӳрлет

Каçăсем тӳрлет