Эфир (физика)

Ку терминăн урăх пĕлтерĕшсем пур, Эфир пăхăр.

Эфир (çутă куçаракан эфир, ав.гр. αἰθήρ, сывлăшăн çӳлти сийĕ; лат. aether) — гипотетикăлла пур çĕре те кĕрекен хутлăх^[1], унăн хумханăвĕсем электромагнит хумĕсем евĕр (çав шутра курăнакан çутă пек). Çутă куçаракан эфир концепцине пĕрремĕш ăстрăм XVII ĕмĕрте Рене Декарт кĕртнĕ^[2], ăна вара тĕплĕн XIX ĕмĕрте хумсен оптики теоринче тата Максвеллăн электромагнит теоринче ăнлантарса панă.

Асăрхавсем

^ Цитатăланă чухнехи йăнăш Неверный тег <ref>; для сносок fe не указан текст
^ Еремеева А. И., Цицин Ф. А. История астрономии. — М.: Изд-во МГУ, 1989.

Богородский А. Ф. Всемирное тяготения. — Киев: Наукова думка, 1971.
Визгин В. П. Релятивистская теория тяготения. Истоки и формирование. 1900-1915 гг.. — М.: Наука, 1981.
Гольдгаммер Д. А. Эфир, в физике // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.). — СПб.: 1890—1907.
Декарт Рене. Первоначала философии // Сочинения в двух томах. — М.: Мысль, 1989. — Т. I.
Кудрявцев П. С. Курс истории физики. — М.: Просвещение, 1974.
Роузвер Н. Т. Перигелий Меркурия. От Леверье до Эйнштейна. — М.: Мир, 1985.
Спасский Б. И. [1]. — М.: Высшая школа, 1977.
- Том 1: Часть 1-я; Часть 2-я
- Том 2: Часть 1-я; Часть 2-я
Терентьев И. В. История эфира. — М.: ФАЗИС, 1999. — ISBN 5-7036-0054-5
Уиттекер Э. История теории эфира и электричества. — М.: Регулярная и хаотическая динамика, 2001. — ISBN 5-93972-070-6