Тĕнчен ăславла карччынĕ

Тĕнчен ăславла карччынĕ — ăславла теорисен пĕр пĕтĕмĕшле тата хирĕçÿлĕхсемсĕр пĕрлĕхĕ[1].

Тĕп статья: Тĕнчен карччынĕ
Ку терминăн урăх пĕлтерĕшсем пур, Карччын (пĕлтерĕшсем) пăхăр.

Тĕнчен ăславла карччынĕ тени  — ăслав философийĕнчи никĕсле ăнлавсенчен пĕри 

Пĕлÿсем тата шухăшларăшсем тĕлĕшпе ăслав никĕсре тăнине палăртакан тытăма сциентизм теççĕ.

Хăçан еплерех карччынсем пулнине ак çак тапăлпа кăтартма пулать.

Аристотелле карччын Ньютонла карччын Эйнштейнла карччын
Тапхăр пирĕн эрăчченхи VI-IV ĕмĕрсем. XVI-XVIII ĕмĕрсем. XIX-XX ĕмĕрсен чикки.
Уçнăлăхсем Формаллĕ логика — пĕлÿ тата шухăшлав инструменчĕ. Категорисемпе ăнлавсен аппарачĕ. Ăслава йĕркелемелли канон. Пĕлĕве хăйне тĕрлĕ ушкăнсене дифференцилени (математика, метафизика, çутçанталăк ăславĕсем). Н. Коперник, Г. Галилей, И. Кеплер, Р. Декарта çитенĕсене пĕтĕмлетсе, И. Ньютон тĕнчен çĕнĕ никĕсле карччынне туса хунă. Атом тытăмне, радиоактивлăх пулăмне тупса палăртнă; квантла физика, СТО тата ОТО пурнăçа кĕнĕ.
Результат Ăслăх çурални тата вăл тĕнчене пĕлмелли ытти формăсенчен çирĕппĕн уйрăлни. Экспериментла тата математикăлла пĕлÿ никĕсĕ çинче тĕнчен механикăлла ăславла карччынĕ çурални. Объектсем хушшинчи ансат вăйсене тупса палăртсах çутçаталăк карччынне кăтартма пултарасси — çавнашкал лару-тăру патне пырса тухни.

Çавăн пекех

тӳрлет

Асăрхавсем

тӳрлет
  1. ^ Губбыева З. О., Каширин А. Ю., Шлапакова Н. А. Концепция современного естествознания 2008 ҫулхи Нарӑс уйӑхӗн 25-мӗшӗнче архивланӑ.

Литература

тӳрлет
  • В. Г. Архипкин, В. П. Тимофеев Естественно-научная картина мира(ĕçлемен каçă)
  • Философия и методология науки / Под ред. В. И. Купцова. М., 1996
  • Антонов А. Н. Преемственность и возникновение нового знания в науке. М.: МГУ, 1985. 172 с.
  • Ахутин А. В. История принципов физического эксперимента от античности до XVII в. М.: Наука, 1976. 292 с.
  • Бернал Дж. Наука в истории общества. М.: Изд-во иностр. лит. 1956. 736 с.
  • Гайденко П. П., Смирнов Г. А. Западноевропейская наука в Средние века: Общие принципы и учение о движении. М.: Наука, 1989. 352 с.
  • Гайденко П. П. Эволюция понятия науки: Становление и развитие первых научных программ. М.: Наука, 1980. 568 с.
  • Гайденко П. П. Эволюция понятия науки (XVII—XVIII вв.): Формирование научных программ нового времени. М.: Наука. 1987. 447 с.
  • Гуревич А. Я. Категория средневековой культуры. М.: Искусство, 1972. 318 с.
  • Дитмар А. Б. От Птолемея до Колумба. М.: Мысль, 1989.
  • Койре А. Очерки истории философской мысли: О влиянии философских концепций на развитие научных теорий. М.: Прогресс, 1985.286с.
  • Косарева Л. М. Социокультурный генезис науки нового времени. Философский аспект проблемы. М.: Наука, 1989.
  • Кузнецов Б. Г. Развитие научной картины мира в физике XVII—XVIII века. М.: АН СССР, 1955.
  • Кузнецов Б. Г. Эволюция картины мира. М.: АН СССР. 1961. 352 с.
  • Кун Т. Структура научных революций. М.: Прогресс, 1975. 288 с.
  • Майоров Г. Г. Формирование средневековой философии: Латинская патристика. М.: Мысль, 1979. 432 с.
  • Маркова Л. А. Наука. История и историография. М.: Наука, 1987. 264с.
  • Мец А. Мусульманский Ренессанс. М.: Наука. 1973.
  • Механика и цивилизация XVII—XIX вв. М.: Наука. 1979.
  • Надточев А. С. Философия и наука в эпоху античности. М.: МГУ, 1990. 286 с.
  • Нейгебауэр О. Точные науки в древности. М.: Наука, 1968. 224 с.
  • Окладный В. А. Возникновение и соперничество научных теорий. Свердловск: Изд. Уральск, ун-та, 1990. 240 с.
  • Олынки Л. История научной литературы на новых языках. Т. 1— 3. М.; Л,: ГТТИ, 1993—1994.
  • Принципы историографии естествознания. Теория и история. М.: Наука, 1993. 368 с.
  • Старостин Б. А. Становление историографии науки: От возникновения до XVIII в. М.: Наука, 1990.
  • Стёпин В. С. Становление научной теории. Минск: Изд. Белорусок, ун-та, 1976. 319 с.
  • Стёпин B.C., Кузнецова Л. Ф. Научная картина мира в культуре техногенной цивилизации. М.. 1994.
  • Стёпин B.C. Философия науки. М., 2003.
  • Ушаков Е. В. Философия и методология науки. — М.: Юрайт, 2017. — 392 с.

Каçăсем

тӳрлет