Марк Аврелий
Марк Аврелий Антонин (лат. Marcus Aurelius Antoninus; 26 ака 121, Рим — 17 пуш 180, Виндобона) — Антонинсен династийӗн Рим императорӗ (161—180), философ, кайри стоицизмӑн пайташӗ, Эпиктет вӗрентӗвӗпе килӗшекенӗ. Пилӗк лайӑх императорсенчен юлашки.
| Марк Аврелий Антонин | |
| лат. Marcus Aurelius Antoninus | |
 | |
| Çуралнă чухнехи ят | лат. Marcus Catilius Severus Annius Verus |
|---|---|
| Чӑн ят | лат. Marcus Aurelius Antoninus |
| Çуралнă вăхăт | 121 çулхи ака, 26-мĕшĕ[1] |
| Çуралнă вырăн | |
| Вилнĕ вăхăт | 180 çулхи пуш, 17-мĕшĕ[2][1] (58 çул) |
| Вилнĕ вырăн | |
| Гражданлăх | |
| Пăхăнулăх | |
| Ашшĕ | Марк Анний Вер[d][3] или Антонин Пий[d] |
| Амăшĕ | Домиция Луцилла[d] |
| Арăмӗ | Фаустина Младшая[d][1] |
| Ачисем | Коммод[d], Марк Анний Вер Цезарь[d], Анния Аврелия Галерия Фаустина[d], Fadilla[d], Луцилла[d], Annia Cornificia Faustina Minor[d], Vibia Aurelia Sabina[d], Titus Aurelius Fulvus Antoninus[d] и Domitia Faustina[d] |
 Медиафайлы на Викиампар | |
Кун-ҫулӗ
тӳрлетВуламалли
тӳрлетКаҫӑсем
тӳрлет- Марк Аврелий. «Наедине с собой 2022 ҫулхи Ҫурла уйӑхӗн 19-мӗшӗнче архивланӑ.»
- Хорхе Анхель Ливрага «Последний триумф императора», статья в журнале «Новый Акрополь», 1998 г.
- ^ 1, 2 тата 3 Любкер Ф. Antoninus (рус.) // Реальный словарь классических древностей по Любкеру / под ред. Ф. Ф. Зелинский, А. И. Георгиевский, М. С. Куторга, Ф. Гельбке, П. В. Никитин, В. А. Канский, пер. А. Д. Вейсман, Ф. Гельбке, Л. А. Георгиевский, А. И. Давиденков, В. А. Канский, П. В. Никитин, И. А. Смирнов, Э. А. Верт, О. Ю. Клеменчич, Н. В. Рубинский — СПб.: Общество классической филологии и педагогики, 1885. — С. 107.
- ^ Марк-Аврелий, Антонин (рус.) // Военная энциклопедия — СПб.: Иван Дмитриевич Сытин, 1914. — Т. 15. — С. 201.
- ^ Rohden P. v. Annius 91 (нем.) // (unknown type) — 1894.