Дискант
Ди́ска́нт[1][2][3] (лат. discantus) — нумай пĕлтерĕшлĕ мусăк терминĕ.
«Дискант» терминпе XII—XV ĕмĕрсенче çаплах нумай сасăллă композици техникине палăртнă.
Пĕрлехи хыпарсем
тӳрлетЫтларах халĕ дискант — юрăç ачан çинçе сасси, çаплах унăн партийĕ (е соло, хорта). Иккĕмĕш октавăри до –ран ля –на çити диапозон. Дискант сасăпа XVIII ĕмĕрчен кастрат-юрăçсем тата тенор-фальцетçĕсем, ачасем вырăнне, юрланă. Хĕрарăм та юрлама пултарнă.
XVI—XVII ĕм. «дискантсен» класне чи çинçе сасăллă мусăк инструменчĕсене, тĕслĕхрен, дискант виоли, дискант тромбонĕ, дискант блокфлейти т. ыт. те кĕртнĕ. Çавсенех «сопрано» инструменчĕсем теççĕ.
Çаплах органăн пĕр регистрне дискант теççĕ.
Асăрхавсем
тӳрлет- ^ Справочно-информационный портал ГРАМОТА.РУ
- ^ Словарь трудностей произношения и ударения в современном русском языке. — СПб.: «Норинт».. К. С. Горбачевич. 2000.
- ^ В старой русской традиции ударение падало на второй слог. В современном употреблении музыкантов господствует ударение на первом слоге. Эта тенденция закреплена в новейшей БРЭ (т.9, М., 2007, с. 54), где альтернативное ударение на втором слоге уже не приводится.
Литература
тӳрлет- Flotzinger R. Der Discantussatz im Magnus liber und seiner Nachfolge. Wien; Köln; Graz, 1969.
- Discantus // Lexicon musicum Latinum, hrsg. v. Michael Bernhard. Fasz.8. München, 2006, col.1000-1014.
- Дискант // Большая российская энциклопедия. Т.9. Москва, 2007, с. 54.
Каçăсем
тӳрлет- Соловьёв Н. Ф. Дискант // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.). — СПб.: 1890—1907.